اگر مازندرانی نیستید حتماً فکر می‌کنید رزین به صمغ درختان گفته می‌شود که با آن کارهای هنری زیبا انجام می‌دهند. اما اگر مازندرانی باشید به سبقه عجیب و کهن رزین اشراف دارید. رزین در اصل اسلحه‌ای مرگبار است که در دعواهای پسران مازندرانی استفاده می‌شده و شامل یک چوب دوچله است که کش پلاستیکی پهن به دو طرف آن وصل می‌کردند و قطعه سنگی وسط کش می‌نهادند و کش را می‌کشیدند و با رها کردن آن کار یک نفر را می‌ساختند. البته سوسول‌هایشان با آن گنجشک یا پرنده‌های کوچک شکار می‌کردند. بُعد دیگر رزین مازندرانی که هر کسی از آن آگاهی ندارد بعد حماسی آن است. در گذشته بابل محله‌ای بنام یهودی‌محله داشت که پس از تشکیل رژیم جعلی صهیونیستی بسیاری از یهودی‌های آنجا به سودای داشتن کشوری با دین واحد به فلسطین اشغالی مهاجرت کردند و بعضی‌هایشان پست‌های کلیدی در این رژیم اشغالگر گرفتند و از آنجایی که بابل به دارالمؤمنین در شهرهای شمالی معروف بود این ننگ را برنتافت. از آن طرف چندی بود سربازان صهیونیست – که بعد از هر دفعه یورش به فلسطینی‌ها با سرهای خونی و دست و پای کبود به مقر خود باز می‌گشتند – متعجب بودند که این سلاح مرگبار چگونه به دست فلسطینی‌ها رسیده است. تا اینکه در یکی از یورش‌هایشان، از میان مدافعان فلسطینی یک نفر داد زد: «ایولا بَزِن وِنِه کَله رِه!» پایان.