وقتی الهام علیف مَرده؛

وقتی میثم مطیعی تو تایلند میره هیئت؛

وقتی سید‌جواد هاشمی از فیلم برهنه‌ی گلشفته، غم چشاش رو کشف می‌کنه؛

یعنی دیگه به درد نمیخوره این دنیا؛ بی‌ارزش شده.

پس اموالتونو بدین به من و خودتون رو از این چیزای بی‌ارزش خلاص کنین.

دوران کاردانی یه درس داشتیم به نام مقاومت مصالح که جز سنگین‌ترین واحدهای عمران و معماریه.
استادی که داشتیم آدم باسواد و پُری بود؛ ولی متأسفانه به لحاظ اخلاقی مشکل داشت و بالاترین نمره‌هاش همیشه برای یک تیپ خاصی از خانم‌ها بود 🤮
زمانی که ما این واحد رو گذروندیم، دو تا گروه دیگه هم با ما همین واحد رو داشتن و امتحانمون یکی بود با اختلاف چند سوال سخت‌تر که مربوط به ما می‌شد. من هیچ جای زندگیم بچه‌ی درس‌خونی نبودم و همیشه از ذخایر ادراکی طول ترم استفاده کردم (همیشه شبای امتحان یا خوابیدم یا بازی کردم 😅)
خلاصه زمان اعلام نمرات، بالاترین نمره‌ای که این استاد به دانشجوهاش می‌داد (یعنی ۱۵) نصیب من شد! فکر کنم حسین شهبازی رو با شهناز حسینی اشتباه گرفته بود 😂
ان شاءالله که پزشکیان هم همین‌جوری گره‌گشای مشکلات کشور باشه.

تو تاکسی نشستم؛ یه خانومه داشت می‌گفت چیه این انقلاب؟! ما قبل انقلاب این داستانا رو نداشتیم که! ما رو بدبخت کردن همه جوره. اون موقع هیچ کس نمی‌دونست گرونی چیه اصلاً!
گفتم حاج‌خانوم تاریخ اینو نمیگه ها! گرونی داشتیم و ملت اون موقع هم ناراضی بودن.
گفت برو پسر! اینا مخ شما رو شست‌و‌شو دادن! من خودم اون روزا رو دیدم که چقدر حال همه خوب بود.
گفتم شما متولد چه سالی هستین؟
گفت ۵۵! (یعنی موقع انقلاب فقط ۲ سالش بوده!)
لبخندی زدم و سعی کردم از مسیر لذت ببرم 🙂

مامانم از تو آشپزخونه یهو داد زد:
یا حضرت سلیمان به دادم برس!
برگشتم گفتم چی شده؟
سمّ مورچه به دست بیرون اومد گفت: اتا خله ملیجه بکوشتمه
{ترجمه: (با عذاب وجدان) یه خیلی مورچه رو کشتم! }

امروز صبح، بعد از دیدن یه قسمت از «بچه‌محل» عموپورنگ به دو حقیقت تلخ پی بردم:
۱) بچه‌های دهه‌ی شصت و هفتاد – که پای برنامه‌های عموپورنگ بزرگ شدن – پیر شدن ولی خودش ماشاء‌الله هنوز جوون و بُرناست.
۲) فروردینم هنوز تموم نشده :/